Αποχωρεί από τον ΣΥΡΙΖΑ ο Αριστείδης Μπαλτάς, θέτοντας τον εαυτό του τόσο εκτός Κεντρικής Επιστροπής όσο και γενικότερα του κόμματος.Με μια μακροσκελή ανακοίνωσή του εξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση, ενώ την ίδια ώρα ασκεί σφοδρή κριτική στον νέο πρόεδρο του κόμματος, Στέφανο Κασσελάκη.Α. Στις 10 Νοεμβρίου, ο κ. Σ. Κασσελάκης απηύθυνε τηλεοπτικό “διάγγελμα” στον Ελληνικό λαό…
Αποχωρεί από τον ΣΥΡΙΖΑ ο Αριστείδης Μπαλτάς, θέτοντας τον εαυτό του τόσο εκτός Κεντρικής Επιστροπής όσο και γενικότερα του κόμματος.
Με μια μακροσκελή ανακοίνωσή του εξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση, ενώ την ίδια ώρα ασκεί σφοδρή κριτική στον νέο πρόεδρο του κόμματος, Στέφανο Κασσελάκη.
Το κείμενο του Αριστείδη Μπαλτά με τίτλο «Κίνδυνοι»:
Α. Στις 10 Νοεμβρίου, ο κ. Σ. Κασσελάκης απηύθυνε τηλεοπτικό “διάγγελμα” στον Ελληνικό λαό. Με κύριο, αν όχι αποκλειστικό, θέμα την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το κόμμα του. Διάγγελμα στον Ελληνικό λαό. Όχι απλώς στα μέλη και στους φίλους του κόμματός του. Η ίδια η έννοια «διάγγελμα» υποσημειώνει ότι κ. Κασσελάκης λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν ότι ο ίδιος, ως Αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αποτελεί τον τέταρτο κατά την τάξη πολιτειακό παράγοντα της χώρας. Και ότι ως τέτοιος θέλει κάτι να υποδείξει, αλλά και να επιδείξει, όχι απλώς στο κόμμα του αλλά σε ολόκληρο τον Ελληνικό λαό.
Κατ’ αρχάς τι θέλει να υποδείξει; Απλώς την «τελική λύση» για όσους κατά τον ίδιο αναταράσσουν την ομαλή, πάλι κατά τον ίδιο, λειτουργία ενός κόμματος. Όχι απλώς του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Η απεύθυνση στον Ελληνικό λαό υπαινίσσεται ότι η ίδια «λύση» μπορεί να υιοθετηθεί κατ’ ουσίαν από οποιοδήποτε δημοκρατικό κόμμα. Ποια είναι αυτή; Θα έλεγα κάτι σαν αυγό του Κολόμβου: η απευθείας προσφυγή στη βάση του κόμματος μέσω δημοψηφίσματος ανεξάρτητα από αποφάσεις οργάνων, από καταστατικές ρήτρες και άλλα “γραφειοκρατικά” εμπόδια. Ενός δημοψηφίσματος που θα ονοματίζει ρητά, έστω χωρίς διεύθυνση και τηλέφωνο, τους πρωταίτιους της αναταραχής προκειμένου η «βάση» να καταδικάσει αδιαμεσολάβητα το αδίκημα και να επιβάλει τη δέουσα ποινή. Με κατονομασία και ποινή να διατυπώνονται πάντα κατά την αδιαμεσολάβητη βούληση του Αρχηγού. Πρόκειται προφανώς για αδικήματα πολιτικού λόγου. Γιατί για αδικήματα μη πολιτικού λόγου (εξύβριση, συκοφαντία και τα συναφή) επιλαμβάνονται τα ποινικά δικαστήρια κατόπιν μηνύσεως ή αγωγής. Δηλαδή μέσα από ‘γραφειοκρατικές’ διαδικασίες που συνιστούν, ωστόσο, μεγάλο μέρος από τον πολιτικό και νομικό πολιτισμό μιας νεωτερικής χώρας.
Η λύση Κασσελάκη είναι πράγματι ρηξικέλευθη. Γιατί, ακριβώς, αρνείται –εξ όνυχος τον λέοντα– ολόκληρο τον πολιτικό και νομικό πολιτισμό της νεωτερικότητας. Στις αστικές, λεγόμενες, κοινωνίες, το Σύνταγμα, η διάκριση των εξουσιών και οι συνεπόμενοι νόμοι προστατεύουν τις μειονότητες και εξασφαλίζουν τα δικαιώματα των μειοψηφιών. Τα δε νεωτερικά κόμματα εγγράφουν στα καταστατικά τους τις αντίστοιχες μέριμνες, όπου, εκτός των άλλων, υφίσταται πάντα το στάδιο απολογίας του κατηγορουμένου ενώπιον του «φυσικού» δικαστή του (Εν προκειμένω επιτροπή δεοντολογίας και αρμόδιο πολιτικό όργανο). Η λεγόμενη «τυραννία της πλειοψηφίας» έτσι αποτρέπεται. Τουλάχιστον τυπικά. Γι’ αυτό δεν νοούνται τιμωρητικά δημοψηφίσματα οποιουδήποτε είδους. Και ακόμη λιγότερο δημοψηφίσματα που ονομάζουν έναν προς έναν τους υποτιθέμενους ενόχους, έστω χωρίς διεύθυνση και τηλέφωνο, αφήνοντάς τους έτσι βορρά στο εκδικητικό μένος των πιστών στο αρχηγικό αλάθητο και τελικά στην οχλοκρατία. Υπερβάλλω; Ίσως όχι και τόσο. Δείγματα φανατισμού που προσέγγισαν τον προπηλακισμό συνέβησαν στο τελευταίο Συνέδριο του κόμματος ενώ κάποια ανάλογα φαινόμενα παρατηρήθηκαν κατά την ημέρα της ψηφοφορίας για τον/την νέο αρχηγό και συνεχίζονται. (Υπάρχουν συγκεκριμένα παραδείγματα ενώ αφήνω στην άκρη τα στημένα fake news και τον βόρβορο του διαδικτύου).